Η Ευρώπη αποφάσισε να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ασφάλεια εγγυώμενη συνολικά στον ευρωπαϊκό χώρο το κράτος δικαίου, το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ευημερία των λαών της, με συναποφάσεις και αλληλεγγύη.

Η Ευρώπη στα χρόνια που πέρασαν, έτσι όπως την οραματίστηκαν οι λαοί της, δεν έχει υλοποιήσει όσα θα αντιμετώπιζαν τις δομικές ανισότητες ευκαιριών και δυνατοτήτων μεταξύ των κρατών, ειδικά μεταξύ Βορρά και Νότου. Παρά ταύτα, υλικά και πολιτιστικά αγαθά διοχετεύτηκαν προς τα κράτη μέλη και η φωνή τους ακούγεται στα Ευρωπαϊκά όργανα.

Η παγκόσμια κρίση δοκίμασε την αντοχή των σχέσεων που θεσμοθετήθηκαν για την  Ευρωπαϊκή ένωση. Η κρίση χρέους στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, ιδιαίτερα του νότου, αναδείχθηκε ως καθοριστικό παράδειγμα του τρόπου χειρισμού της κρίσης. Υιοθετήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν μέτρα με υπογραφή μνημονίων υποχρεώσεων και δικαιωμάτων. Τα πέντε χρόνια που πέρασαν έκαναν ορατές τις καταστροφικές επιπτώσεις των μέτρων αυτών που στηρίχθηκαν αλλά και επιβλήθηκαν, ώστε το χρέος που είχε δημιουργηθεί να εξυπηρετηθεί.

Είναι παγκοίνως γνωστό και ομολογημένο ότι το χρέος όπως κατέληξε σήμερα, αλλά και από την περίοδο του 2010  και 2012, δεν είναι βιώσιμο και μάλιστα υπήρχαν δηλώσεις και δεσμεύσεις  ελάφρυνσης του σε συγκεκριμένες στιγμές και μετά από επίτευξη στόχων στη διάρκεια εφαρμογής των προγραμμάτων.

Σήμερα σχεδιάζονται, προτείνονται και επιχειρείται να επιβληθούν μέτρα με δεδομένο ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Εντελώς λαθεμένο, γιατί οδηγεί σε φαύλο κύκλο ύφεσης και αύξησης του χρέους  και καταδικάζει το λαό της Ελλάδας σε ανέχεια, ανασφάλεια, και κοινωνικό αποκλεισμό, καταστάσεις που η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης εγγυόταν ότι θα τις αποφεύγαμε, όχι μόνο εμείς αλλά και οι λαοί της Ευρώπης.

Μετά από πέντε χρόνια εφαρμογής πολιτικών συγκεκριμένης στόχευσης, γνωστών αποτελεσμάτων, ομολογημένης αναποτελεσματικότητας, βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να αναθεωρηθούν όσα οδήγησαν σε αυτό το αδιέξοδο και αυτό είναι θέση όλου του πολιτικού φάσματος. Το πώς θα γίνει είναι το ερώτημα και οι αντιπαραθέσεις εδώ επικεντρώνονται. Οι διαφωνίες είναι επιτρεπτές, κατανοητές και εξηγήσιμες.

Από  το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού φάσματος είναι δηλωμένο ότι δεν αμφισβητείται η θέση της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη και αυτό θέλουμε να πιστεύουμε.

Ο λαός καλείται να αποφανθεί με δημοψήφισμα την Κυριακή  5 Ιουλίου 2015 (απόλυτα δημοκρατική διαδικασία) σε ερώτημα όμως που η κατά γράμμα ερμηνεία του έχει χάσει την επικαιρότητά της. Η ερμηνεία και των δύο δυνατών απαντήσεων, ΝΑΙ ή ΟΧΙ, και ειδικά οι επιπτώσεις τους, συνδέθηκαν πλέον με εξελίξεις και αποφάσεις για τις οποίες ο λαός δεν καλείται και δεν μπορεί να εγκρίνει. Οι αποφάσεις αυτές θα στοιχειώνουν για πολλά χρόνια τον τόπο  είτε το ένα είτε το άλλο επικρατήσει.

Αυτό που συμβαίνει έπρεπε να είχε προβλεφθεί, σταθμιστεί και αξιολογηθεί από όσους πρότειναν το δημοψήφισμα πριν την προσφυγή στην λαϊκή ετυμηγορία.

Ο λαός τελικά καλείται:

Με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ να περιγράψει τα οράματα του για την ανάπτυξη και διαχείριση της πατρίδας μας.

Με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ να αποφασίσει για τον τρόπο της ζωής του.

Με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ να αποφασίσει για την Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Στο συγκεκριμένο πλαίσιο που δημιουργείται, τυπικά, ο καθένας μας ως Έλληνες πολίτες  πρέπει να τοποθετηθούμε. Η απόφαση είναι δύσκολη γιατί πρέπει να συγκεράσει  το θυμικό, την ιδεολογική και φιλοσοφική θέση και το ατομικό συμφέρον του καθενός. Η βαρύτητα των κριτηρίων όποια και αν είναι αυτά, η σειρά προτεραιοτήτων του καθενός μας δεν επιδέχονται συμβουλές.

Είναι σαφές ότι όλοι τοποθετούνται και τοποθετούμαστε θετικά στη θέση της χώρας σε μια Ευρώπη πρώτα και κύρια των λαών της και όχι των αγορών.

Το ΤΕΕ/ΤΗ με απόλυτο σεβασμό στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, έχοντας ως πρωταρχικό μέλημα την διατήρηση της εθνικής ομοψυχίας, διαβεβαιώνει ότι, τιμώντας  το θεσμικό του ρόλο, θα συμβάλλει στον σχεδιασμό και την ανάπτυξη της πατρίδας μας.

Η Διοικούσα Επιτροπή του ΤΕΕ/ΤΗ.